مجموعه تلویزیونی "حیرانی" ساخته مشترک کیوان علیمحمدی و امید بنکدار را باید از جمله آثاری برشمرد که در قاب یندی تلویزیونی ساختارشکنانه عمل کرده و موافقان و مخالفان بسیاری را در میان مخاطبان برای خود دست وپا کرده است.

این دو فیلمساز که از سینمای تجربی وارد عرصه حرفه ای شده اند، در ساخته های سینمایی خود این تجربه گرایی را لحاظ کرده و توجه ویژه ای به فرم داشته اند.

فرمی که به مرور پخته تر شده و در "حیرانی" به تکاملی نسبی دست یافته است. قاب بندی هایی زیبا و چشم نواز که با دقت بسیار خلق شده و در آن کوچکترین اثری از کج سلیقگی و ساده انگاری ها به چشم نمی خورد.

ایده تقسیم کادر به دو بخش و روایت قصه بدین شکل، با توجه به قاب های بزرگ تلویزیون های جدید، ایده جذابی است که تاکید بسیار خالقان اثر، آن را به یک خودنمایی متظاهرانه تبدیل کرده است.

در واقع این دو با توجه افراطی به فرم، محتوا را کاملا تحت تاثیر قرار داده و آن را فدای فرم کرده اند.

در حقیقت در مجموعه "حیرانی"، فرم کاملا از قصه جدا افتاده و با شتاب هرچه بیشتر از آن فاصله گرفته است.

در نتیجه به مرور، مخاطبان خود را از دست داده و به اثری بی روح و سرد تبدیل شده که قابلیت جذب مخاطب خاص تر را نیز ندارد.

در ابتدا با کارخانه دار رو به ورشکستگی و خانواده اش و مشکلاتشان با داماد سابقشان(ایرج اشراق) آشنا می شویم که با ورود "پولاد" و مادربزرگش(مهربانو)، سر و شکل دیگری گرفته و داستانک هایی بدان اضافه شده است.

اما این داستانک ها به خوبی به قصه اصلی چفت نشده و آشفتگی های بسیار در آن به چشم می خورد.

آشنایی "پولاد" با مرد کارخانه دار و دختر و پسرش نیز از این قاعده مستثنی نبوده و منطق داستانی چندانی در آن به چشم نمی خورد.

در این بین، فقط رابطه دختر خانواده با "ایرج اشراق" به عنوان همسر شکاک سابقش خوب از کار درآمده و باورپذیری خوبی در آن موج می زند که بخش عمده ای از آن به شخصیت پردازی دقیق "ایرج"(با وجود بهره گیری از برخی کلیشه ها) بازمی گردد.

جوان تازه به ثروت رسیده ای که برای مرعوب کردن آدم های مقابل خود، از ترفند پول بهره گرفته و در عین حال رگه هایی از عشق البته از نوع جنون آمیزش نیز در وی به چشم می خورد.

همین ها منجر به خلق شخصیتی کاملا خاکستری شده که با رو شدن برخی اسرار در رابطه با دیگر شخصیت ها، تا اندازه ای تبرئه نیز می شود.

در واقع مواد خام موجود در فیلمنامه، ظرفیت ساخت ملودرامی سرگرم کننده و در عین حال پرتعلیق را دارد که بی جهت شمایل غیرخطی پیدا کرده است.

علاقه بسیار علیمحمدی و بنکدار به سینمای "پیشرو"(آوانگارد) در "حیرانی" کار دست آنها داده و بدون آنکه نیاز چندانی به شکل روایت غیرخطی داشته باشد، از آن بهره گرفته است.

بازگشت به گذشته ها و حضور بازیگرانی همچون "حمیدرضا پگاه" و "آتنه فقیه نصیری" در دو نقش نه تنها کمکی به پیشرفت کار نکرده بلکه بر تششت آن نیز افزوده است.

مشکل دیگر آنکه، شخصیت های اصلی داستان چون "پولاد" و "محمد"(به استثنای ایرج اشراق)، جذاب و دوست داشتنی نبوده و مخاطب قابلیت همذات پنداری با آنها را ندارد.

این اتفاق در رابطه با "پولاد" با شدت بیشتری به چشم خورده و لطمه سنگینی به پیکره کار وارد کرده است.

در این میان فقط ایده عکاس صنعتی بودن وی تنها به قاب های چشم نوازی ختم شده که به مرور جذابیت های خود را از دست داده و متظاهرانه به نظر می رسد.

"کیوان علیمحمدی" و "امید بنکدار" در "حیرانی" نیز به سیاق فیلم های سینمایی خود به سراغ بازیگران شناخته شده و مطرح سینما و تلویزیون رفته و برای روایت داستان از آنها بهره گرفته اند.

"حمیدرضا پگاه" در نقش "پولاد" به تکرار نقش های پیشین خود پرداخته و فاصله بسیاری با نقش خود داشته است.

"آتنه فقیه نصیری" نیز با گریمی بسیار ضعیف، در یکی از نقش های خود، به شدت غیرحرفه ای(آماتورگونه) و تصنعی ظاهر شده و پیری تحمیلی او به شدت تو ذوق مخاطب می زند!

"ستاره اسکندری" نیز در ادامه نقش های یکسان خود در نقش دکتر جوان ظاهر شده و کمک چندانی به کیفیت کار نکرده است.

بهترین نقش آفرینی "حیرانی" متعلق است به "بابک حمیدیان" که نقشی کاملا کلیشه ای را زنده کرده و کیفیت متمایزی بدان بخشیده است.

نگاه نافذ و هوشمندانه وی در سکانس های مربوط به رستوران را می توان نقطه اوج بازی حمیدیان دانست که "ایرج اشراق" را به باورپذیرترین شخصیت "حیرانی" تبدیل کرده است.

مجموعه تلویزیونی "حیرانی" با همه ضعف ها و قوت ها، تجربه تازه ای را در زمینه مجموعه های تلویزیونی رقم زده که در صورت تداوم و با رفع مشکلات، می تواند به نتایج درخشان تری منجر شود.

مجموعه تلویزیونی "حیرانی" هر شب از شبکه یک سیما پخش می شود.

منبع:ایرنا